Hoop en Verlangen naar Familie

De dagen in pleegzorg veranderden in maanden en uiteindelijk in jaren. Olive bleef echter een kind dat hoopte en droomde. Haar optimisme hielp haar door de donkere dagen heen, en elke nacht stelde ze zich voor hoe een liefdevol gezin haar in hun armen zou sluiten. In die fantasieën waren er knuffels, lachende gezichten, en de zekerheid dat ze er echt toe deed.

Toch droeg Olive een onzichtbaar verdriet met zich mee, een verdriet dat voortkwam uit het gemis van haar biologische ouders. Hoewel ze zich hen niet herinnerde, voelde ze hun afwezigheid als een diepgeworteld gemis. Dit onuitgesproken verlangen bracht haar vaak tot stille momenten van introspectie en eenzaamheid, waarin ze zich afvroeg hoe haar leven eruit had kunnen zien.